Gözlerindeki Sır (El Secreto de sus Ojos)

19 Eylül 2016 Tarihinde Yayınlandı.

Fragman

Paylaş:

Tweet

Teknik Bilgi

Vizyon Tarihi : 23 Nisan 2010

Yönetmen : Juan José Campanella

Oyuncular : Carla Quevedo , Javier Godino , Pablo Rago , Ricardo Darín , Soledad Villamil

Tür : Dram , Gerilim , Gizem

Yapım Yılı - Yeri : 2009 - Arjantin , İspanya

IMDB :  8.2

Tanıtım

Biraz google çeviriye bakınmak gerekirse anlaşıldığı üzere el secreto ''sır'', de sus ''onun'', ojos ''gözleri'' anlamında. Gözlerindeki Sır, Eduardo Sacheri'nin yazdığı La Pregunta de sus Ojos (Gözlerindeki Sorular) adlı kitaptan uyarlanmış. Kitabı pdf olarak okumak isteseniz bile yalnızca İspanyolca halini bulabildim. Eğer olur da İngilizce ya da Türkçe çevirisini bulursanız hemen bana ışınlayın. 2009 Arjantin-İspanya ortak yapımı olan filmimizin yönetmeni Juan Jose Campenalla. Adı ve soyadı çok tatlı okunan Campenalla Arjantinli, 16 yıllık bir kariyeri olan, 12 kadar dizi-film projesinde yer almış bir yönetmen, yapımcı ve oyuncu. Hoş bir detayda Campenella Buenos Aires'da doğmuş, filmde de olayların başladığı cinayet ve tecavüz vakasının gerçekleştiği yer burası. Belki de pek hoş bir detay değildir size göre... Kendi halinde çalışan Campenella Abd'de yönettiği bir diziyi bırakıp Arjantin'e gitmiş ve Gözlerindeki Sır filmini çekmeye başlamış... Film yerel salonlarda 13 Ağustos 2009 tarihinde gösterilmeye başlandı. Oldukça ilgi çekti, Arjantin nüfusunun %5'i civarı filme giderek 2009 yılında en çok izlenen Arjantin filmi oldu. 8.5 Abd doları hasılat yaparak hem Arjantin'de hem de İspanya'da üç ay boyunca gişelerin en tepesinde yer aldı. Şüphesiz Gözlerindeki Sır Campenella'nın en büyük başarısıydı. Peki ya başarılar ödülsüz kalır mı? Bazen.. Mesela Goodfellas gibi bir filmin 6 farklı dalda Oscar'a aday gösterilip hiç alamaması gibi. Her neyse biz konudan sapmadan ödülleri sayalım: Yabancı Dilde En İyi Film Oscar'ı, Goya En İyi Ibero-Amerikan Filmi Ödülü, En İyi Latin Amerika Filmi Dalında Ariel Ödülü ve o müthiş güzelliğiyle bana altyazıları kaçırttıran kadın Soledad Villamil'e Goya En İyi Çıkış Yapan Kadın Oyuncu Ödülü verildi. Film IMDB'den 8,2 almış, Top 250 listesinde 134. sırada. Film Türkiye'de 23 Nisan 2010 da vizyona girdi. Toplamda 23.422 seyirci koltukları doldurdu ve 200.182,10 TL para toplandı. Ah ah bizde şu virgülden sonra kalmış 10'un yalnızlığını ve fakirliğini yaşayarak filmi internete düşünce izliyoruz. El secreto de sus ojos başlığı altında ekşi sözlükte rastlayıp hoşuma giden bir yazı da şu ''buenos aires'in 1999 ve 1974 yılına tanık olunan; 127 dakikalık şölen. "peki aradaki 25 yıla ne oldu?" dememek için sadece izlemek yeterli. Gözlerin, sözlerin üstüne çıktığı hatta tavan yaptığı bir gerçek ama diyaloglar da yadsınamaz. İrene, Pablo ve Benjamin'in ofis diyalogları harika, Pablo'nun telefon diyaloglarını da es geçmemek lazım. Oyunculuklar yerli yerinde. Ajitasyonun olmadığı nadir filmlerden diyebiliriz kıssadan hisse.'' Buradan filmin konusuna değineceğim fakat başlayamıyorum çünkü her yeri spoiler kaplayacak. Liliana isimli güzel bir kız tecavüze uğrar ve öldürülür. İstemese de bu göreve atanan sorgu müfettişi Benjamin Esposito olay yerine gittiği anda yerdeki kızın cesedi ve tam arkasındaki kızın güldüğü resim arasında sıkışır kalır. Böylece hikaye başlar, yirmi beş yılı aşkın süre sonra da anca sonu bulunabilir... Not: Filmde asla unutulamayacak bir stadyum sahnesi var. Bu sahne yapım öncesi çalışmanın iki yılını almış, kurgusu dokuz ay, çekimi üç gün sürmüş ayrıca 200 ekstra çekilmiş. Filmi bitirdikten tekrar izlemek isteyeceğinizi biliyorum. Buyurun link https://www.youtube.com/watch?v=TcCKLC5mrrA. Bu meşhur sahnenin nasıl çekildiğini merak edip, ilgili olanlarda buradan bilgi edinebilirler http://www.cgsociety.org/index.php/CGSFeatures/CGSFeatureSpecial/el_secreto_de_sus_ojos.

Yazar Yorumu

12 Eylül 00:28'de izlemeye başladığım bu filmin yorumunu izlediğim günden beri her gece yazmaya çalışıyorum. Ama bir şey oluyor, açıklama kısmını yazıyorum yazıyorum ve bam hepsi yok olmuş. Elim nereye çarpıyorsa delireceğim. İlk başta tüm yazılar silindi, sonraki gün tüm sekmeler kapandı. Nedir bu üzerimdeki lanet! Fakat böylece kabak tatlısı tadında bir açıklama karşınızda. Kabak tatlısından kastım herkes kabağı sevmez ama kabak tatlısından dolayı kabağa saygı duyar. Film eşsizdi. Düşünüyorum ve bakışlar canlanıyor gözümde. İnsan sevdiği insanın bile yüzünü unutabilirken, Ricardo Morales'in, Liliana'nın yüzünü unutmaya başladığında duyduğu üzüntüyü unutamıyor. Ya da İrene'nin her seferinde bana beni sevdiğini söyle, ben buradayım, senin yanındayım diye Benjamin'in gözlerinde dolanan hisleri... İrene bunu söylemekten Benjamin'se onu sevmekten korkuyordu hep. Fakat ''temo'nun'' eksik harfinin gün ışığına çıkması beni sıcak bir yaz gününde fıskiyenin altına girip dans ediyormuşçasına rahatlattı. Bunların dışında en çok rastladığım yorumlardan biriyse ''abi nasıl bir bakış bu kadar önemli olabilir, delil olarak sayılıp cinayet çözebilir?'' Bir adamın iki resimdeki bakışından onun suçlu olduğunu anlamaları... Mantıken bakarsak, evet komik.. Ama buna komik deyip filmin kurgusunu iki dakika da gömüp gitmek yanlış ve eksiktir. Resimlerde gördüğü adamın öncelikle tabiki de suçlu olduğunu diretmediler, yalnızca kim bu diye bakmakta yarar olduğunu düşündüler. Daha sonra adamın izi gittikçe silinince şüphelenmeye başladılar. Ve sorgu sırasında İrene'nin göğüsü sayesinde artık suçluyu bulduklarını anladılar. Fakat lazım olduğunda hiç bir şekilde destek vermeyen (arama izni verilmediği için, Benjamin ve Sandoval'ın mektupları almak için yaşlı kadının evine gizlice girdiğini unutmayın) hatta tecavüzcü bir katili kendisiyle işbirliği yaptığı için salıveren bir sistemi görüyoruz. Hiç de uzak gelmiyor nedense. O yüzden bu filmde çarpık adalet sisteminin kapalı da olsa bolca eleştirdiğini görüyoruz. Daha sonra da gerçekten cezaları kendimiz versek nasıl olur sorusunu düşünüyoruz saatlerce. Ah o yalvarırcasına sözler ''Lütfen. Söyle ona... Hiç olmazsa bir kez konuşsun benimle.'' Gerçekten çok etkilendim. Detaylarını ve unutulmaz sahnelerini anlatmaya otuz yılı yeterli bulmuyorum fakat film 127 dakikaya otuz yılı sığdırabilmiş. Bu durumda kelimelerim kıyafetsiz kalıyor, üşüyor. Bende öyleyse onları kucaklayıp filmi tekrar izlemeye gidiyorum. Ha son olarak söylemek istedikleri bir şey varmış: İyi seyirler...

Filmden Kareler